پاسخ حاد و مزمن هورمون لپتین سرمی به شدت های متفاوت تمرین ورزشی در موش های ماده مبتلا به نشانگان پلی کیستیک تخمدان

هدف: تمرین هوازی می تواند در درمان نشانگان پلی کیستیک تخمدان اثرگذار باشد. اما آثار شدت های مختلف تمرین هوازی در هاله ای از ابهام قرار دارد؛ بنابراین هدف از این تحقیق بررسی پاسخ حاد و مزمن هورمون لپتین سرمی و وزن بدن به شدت های متفاوت تمرین ورزشی در موش های ماده مبتلابه نشانگان پلی کیستیک تخمدان است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تعداد هشتاد سر موش بالغ هشت هفته ای نژاد ویستار (22±185 گرم) پس از القای نشانگان پلی کیستیک به دو گروه کلی 1 و 2 تقسیم شدند. گروه 1 (به جز کنترل) یک مرحله فعالیت ورزشی با شدت های 50-55 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (معادل سرعت20 متر/ دقیقه)، 70-75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (معادل سرعت 28 متر/ دقیقه) و 80-85 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (معادل سرعت 34 متر/ دقیقه) را انجام دادند، سپس گروه 2 به‏ مدت هشت هفته برنامه تمرین هوازی با شدت های ذکر شده را، سه روز در هفته، به مدت 60 دقیقه انجام دادند. نتایج از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه برای مقایسه بین گروه ها انجام شد و برای آزمون فرضیه ها سطح معنی داری 05/0>p در نظر گرفته شد. نتایج: در گروه تمرین حاد، تغییر معنی داری در وزن هیچ‏یک از زیر گروه های، گروه 1 دیده نشد؛ اما در گروه 2 کاهش معنی داری در وزن گروه شدت متوسط 2 نسبت به گروه کنترل 2 مشاهد شد. سطوح لپتین سرمی در یک مرحله تمرین ورزشی در سه زیر گروه، گروه 1 در مقایسه با گروه کنترل، تغییر معنی داری نشان نمی دهد. همچنین نتایج نشان داد سطوح لپتین در گروه با شدت متوسط 2 در مقایسه با گروه کنترل پلی کیستیک 2 کاهش معنی دار داشت (044/0p=). نتیجه گیری: براساس نتایج به‏دست آمده به نظر می رسد یک مرحله فعالیت ورزشی با هر شدت، اثر معنی داری بر مقادیر لپتین سرمی ندارد اما تمرین هوازی با شدت متوسط همراه با کاهش سطوح لپتین و وزن آزمودنی ها به عنوان یک شیوه درمانی غیر دارویی برای بهبودی بیماران نشانگان پلی کیستیک است.